Pierwsze objawy raka płuc - świszczący oddech i duszności. Duszności i świszczący oddech mogą mieć wiele przyczyn, u palaczy jedną z nich jest m.in. przewlekły stan zapalny oskrzeli. Jednak mogą to być również pierwsze objawy raka płuc. Duszność może pojawić się wówczas, kiedy powiększający się guz blokuje światło
Jak to było być młodą mamą w „tamtych czasach”, czyli rozmowy matki z córką po latach. Let’s go back to the past… 1. Ile miałaś lat jak mnie urodziłaś? Byłam wtedy w III klasie technikum farmaceutycznego jak okazało się, że jestem w ciąży. No właśnie „okazało się” to dobrze powiedziane. Podczas mojej pierwszej wizyty u ginekologa, lekarz zbadał mnie, nie zleciał żadnych badań i odesłał do domu z jakimiś „witaminkami” uspokajając, że w ciąży to ja na pewno nie jestem. Okres jednak dalej się nie pojawiał, więc wybraliśmy się do stolicy do innego lekarza. Ten zebrał krótki wywiad, spojrzał mi w dno oka i powiedział, że jestem w ciąży! I wtedy to dopiero było zaskoczenie. Choć nie wpadłam w panikę. Lekarz zapytał czy jest ze mną ojciec przyszłego dziecka. Odpowiedziałam, że TAK, bo czekał na mnie za drzwiami gabinetu. Pouczył nas krótko i z racji na Nasz młody wiek zapytał „co zmierzamy”? Zgodnie odpowiedzieliśmy, że CHCEMY tego dziecka, bo to owoc Naszej miłości. Od razu dostaliśmy skierowanie na wszystkie badania, które wykonaliśmy od razu na miejscu. A z gotowymi wynikami poszliśmy ponownie do Pani doktor, która już tylko wypisała kartę ciążową (uśmiech). 2. W obecnych czasach kobiety coraz później decydują się na potomstwo. Mówi się, że w tamtych czasach młode dziewczyny częściej zachodziły w ciążę, że było to bardziej powszechne, ale czy oby na pewno tak było i czy były aż tak młode? Myślę, że to bardziej w dzisiejszych czasach nikogo nie dziwi młoda dziewczyna w ciąży. W tamtych czasach raczej to była rzadkość. Jeżeli już tak się zdarzyło, to było uważane za „coś gorszego”. Myślę, że młoda osoba nie zdawała sobie sprawy, że była na „językach”. Bardziej przeżywali to rodzice, ponieważ „dobrzy” sąsiedzi wytykali palcami, jak to nie potrafili upilnować córki. Życie polegało, aby żyć i uszczęśliwiać innych. Zawsze słyszałam „co powiedzą ludzie”. To był największy problem. Myślę, że to dziś nikogo nie szokuje, że np. 13. latka zostaje mamą. Aczkolwiek, to ja dziś się temu dziwię, bo za „moich czasów” temat SEXU był tematem TABU, a słowa antykoncepcja nikt głośno nie wymawiał. Dziś kiedy o antykoncepcji mówi się tak dużo, a receptę na nie może nawet przepisać weterynarz, w szkole jest przedmiot wychowanie seksualne. To jest szok kiedy młoda dziewczyna („nieświadomie”) zachodzi w ciążę, ale to już inny temat… 3. Jak zareagowali Twoi rodzice jak się dowiedzieli, że jesteś w ciąży? Właśnie… Najgorszy moment był wtedy kiedy trzeba było powiedzieć rodzicom, że będą dziadkami (wymowny uśmiech). Pamiętam jak układaliśmy sobie scenariusze jak powiemy moim rodzicom. Bałam się i obawiałam, że wywlą mnie z domu. Bo jak to taka spokojna Małgosia… Dopiero skończyła 18 lat, a już ma zostać mamą? Co powiedzą inni? Myślałam… Zabiją mnie. I kiedy już miałam im o tym powiedzieć, strach tak mnie paraliżował że… odkładałam na jutro… Aż w końcu przyszedł ten moment. Pamiętam to jak dziś. Siedzieliśmy z moim wtedy jeszcze chłopakiem w moim małym pokoiku. Zawołałam do nas na chwilę, samą mamę. I kiedy weszła ja prawie umarłam. Nie wydusiłam z siebie nawet słowa. To Krzysiek zaczął: „Proszę Pani stało się coś, co miało się stać, ale stało się za wcześnie” . I moja mama NIE zrozumiała. Nie spodziewała się. Więc po chwili Krzysiek dodał: „Małgosia jest w ciąży”. I ku mojemu zdziwieniu mama zareagowała bardzo spokojnie. Ale to był dla niej na pewno szok. Zapytała co zamierzamy? Co ze szkoła itd? Było więcej pytań niż odpowiedzi. A my na większość z nich mogliśmy tylko spuścić głowy, bo faktycznie byliśmy młodzi i nie wiedzieliśmy o życiu za wiele. Ha… Potem przyszła kolej na tzw. rodzinkę, której też należało się „pochwalić”, że wychodzę za mąż bo… jestem w ciąży. I tu się dopiero zaczęło dramatyzowanie. A co wy zrobicie? Z czego i jak będziecie żyć? A teraz to Wy zobaczycie jak to jest. A to Wam się zachciało… 4. No właśnie, a czy zdarzyło Ci się usłyszeć jakąś nieprzyjemną uwagę w stylu „a po co Ci to wszystko”? Nikt prosto w oczy mi tego nie powiedział „a po co Ci to było”, ale za plecami słychać było szepty i nieprzyjemne komentarze pt. „ale sobie zmarnowała życie”. Tylko ja (my) wcale tak nie uważaliśmy. Byliśmy młodzi, zakochani, tak bardzo pozytywnie naładowani miłością, cieszyliśmy się, że będziemy mieli rodzinę, że już nikt nie będzie nam mówił jak mamy robić, jak postępować. 5. Czego najbardziej się obawiałaś będąc w ciąży? Hmmm… Nie mogę powiedzieć, że się czegoś obawiałam. Chciałam tylko aby dziecko przyszło na świat ZDROWE. Wtedy nie mówiło się o tych wszystkich chorobach, szczepieniach, poronieniach. Moja ciąża rozwijała się prawidłowo. Można powiedzieć, że książkowo, co potwierdzała każda wizyta u lekarza prowadzącego. Kiedyś nie było USG nikt o tym nie słyszał. Nie znało się wcześniej płci, ciężarna robiła badania krwi, mierzenie ciśnienia i ważenie. Nikt nie zlecał innych badań. Żyło się w większej nieświadomości. Pewnie zabrzmi to śmiesznie, ale wiele matek miało dylemat, w co ubierze swoje dziecko, bo to były czasy, że w sklepach nie było nic. Za okazaniem karty ciężarnej można było dostać (kupić) w sklepie tzw. „wyprawkę dla noworodka”. Do dziś pamiętam co w niej było: 20 pieluch tetrowych, 3 pary kaftanów, 3 pary śpioszek, 1 czapeczka, 1 ceratka wiązana na bokach podtrzymująca pieluchę. Oczywiście wszystko w jednym kolorze- białym. No chyba, że „ktoś” Ci powiedział, że do „jakiegoś” sklepu rzucili „coś” np. chińskie śpiochy (uwaga-dwukolorowe-szał) to była prawdziwa ekstrawagancja. Wtedy biegiem stawało się w kolejce do tego sklepu i liczyło na wielkie szczęście, że nim dojdziesz do kasy towar się nie skończy. Nie zwracając uwagi na rozmiar brało się wszystko co można było kupić. Pamiętam jak stałam w takiej kolejce w dniu mojego ślubu! Wyszłam wtedy od fryzjera i usłyszałam magiczne hasło „Do plastusia rzucili chińskie śpioszki” . To ja biegiem. Ustawiłam się w kolejkę nie zważając, że za godzinę mam ślubować (śmiech). Nerwowo spoglądałam na zegarek wiedząc, że już powinnam się stroić na swój WIELKI DZIEŃ. A ja mam do kasy jeszcze ze 4 osoby (uśmiech). I wtedy do sklepu wpadła moja mama z przyszłym mężem w poszukiwaniu uciekającej panny młodej hehe. Wystraszeni, że wszędzie mnie szukali, że już dawno powinna wrócić od fryzjera. Mama zrobiła tam trochę zamieszania, niemal siłą próbowała wyciągnąć mnie z kolejki, ale ja się uparłam, że za nic w świecie. Muszę mieć te śpioszki i już! Widząc to wszystko Pani sprzedawczyni zlitowała się nad nami i poprosiła mnie do siebie poza kolejnością. Sprzedała mi wymarzone ubranko. A historia zakończyła się szczęśliwie na swój ślub spóźniłam się jedynie 15 min (uśmiech). 6. Jak urodziłaś dziecko w wieku 18 lat musiałaś bardzo szybko dorosnąć. Czy nie szkoda Ci było, że najlepsze lata młodości spędzisz „w pampersach”? HaHaHa… Nie nigdy nie myślałam, że najlepsze lata spędzę w pampersach. Bo wtedy NIKT nawet o pampersach nie słyszał (żarcik taki). Ale do rzeczy. Nigdy nie byłam osobą rozrywkową. Rodzice trzymali mnie krótko i nie mogłam chodzić na imprezy czy dyskoteki. No, a jeśli już wyprosiłam u nich wyjściówkę to o 22 najpóźniej musiałam być w domu. Więc tak naprawdę nie wiem czy coś straciłam. To prawda, że musiałam bardzo szybko dorosnąć. Może to zabrzmi głupio, ale z tym też nie miałam problemu, gdyż za „moich czasów” dzieci były wychowywane „inaczej”. Ja urodziłam się pierwsza, więc później musiałam się opiekować o 6 lat młodszą siostrą. Rodzice dużo ode mnie wymagali. Wcześnie nauczyłam się sprzątać, gotować. Pamiętam moją pierwszą zupę jaką ugotowałam będąc w 4. klasie podstawówki. To był czerwony barszcz- najgorsza zupa jaką jadłam, choć rodzice podtrzymywali, że smaczna (uśmiech). Pewnie trochę oszukuje mówiąc, że było tak cudownie. Jasne, że miewałam czasem kryzys, że miałam dość, że zatęskniłam za „wolnością” i beztroską jaką wtedy miały moje koleżanki z klasy. One szły na imprezę, a ja już miałam kolejną nocną pobudkę na karmienie. Dodam jeszcze na koniec, że NIE ŻAŁUJĘ, że tak wcześnie zostałam mamą, choć moje życie potem mnie nie rozpieszczało. Nauczyłam się być silną kobietą. Walczyć o swoje, o dobro dzieci. I choć dziś mogę przyznać, że parę rzeczy w swoim życiu bym zmieniła, ale NIGDY TEGO, ŻE ZOSTAŁAM MAMĄ TAK WCZEŚNIE. Uważam, że mam NAJCUDOWNIEJSZE DZIECI NA ŚWIECIE I TO JEST TO CO W ŻYCIU WYSZŁO MI NAJLEPIEJ (największy uśmiech) PS. A dziś mam 44 lata i jestem dumną babcią najpiękniejszej, najmądrzejszej, najukochańszej istotki na świecie- mojej Juleczki ! Dziewczyny poznałyście moją piękną i pełną energii mamę, młodą babcię dzięki, której moje macierzyństwo jest lżejsze i przyjemniejsze. Macie podobne historie, a może same chcący lub „niechcący” podjęłyście decyzje o tak wczesnym macierzyństwie? Lubię czytać takie historie więc śmiało piszcie 🙂
Zwapnienie szyszynki, którego istotą jest nadmierne gromadzenie się w gruczole złogów wapnia, nie są rzadkim zjawiskiem. Pojawia się zwykle po 40. roku życia i wiąże się z dysfunkcją gruczołu. Złogi węglanu wapnia i hydroksyapatytu w badaniach obrazowych obserwuje się u około 40% osób w młodym wieku.
Zaburzenia pamięci mogą wystąpić u każdego (nawet u kilkuletniego dziecka), najczęstsze są one jednak u osób starszych. Inne są jednak przyczyny problemów z pamięcią u dziecka, inne u młodej osoby, a jeszcze inne u seniora. Jakie nieprawidłowości mogą doprowadzać do zaburzeń pamięci u młodych kobiet, uznawanych zazwyczaj za nietypowe dla tej grupy wiekowej? Kiedy problemy pamięciowe bezwzględnie wymagają leczenia? Jedni ludzie zapamiętują lepiej, inni gorzej – zdolności pamięciowe są cechą osobniczą i to, że komuś często zdarza się zapomnieć o zapłaceniu rachunku czy o tym, w którym miejscu parkingu zostawił samochód, nie musi być wcale niepokojące. Zdecydowanie inne emocje budzi jednak sytuacja, kiedy człowiek dotychczas niedoświadczający absolutnie żadnych problemów z pamięcią, nagle zaczyna mieć trudności z zapamiętywaniem. Jeśli zaburzenia pamięci występują u osoby w podeszłym wieku, zazwyczaj nie budzi to żadnego zdziwienia, gdy tego rodzaju nieprawidłowości pojawiają się u młodej osoby dorosłej, dochodzi do znacznego niepokoju i to zarówno u tej osoby, u której problemy te wystąpią, jak i wśród jej najbliższego otoczenia. Zdecydowanie konieczne jest wtedy udanie się na konsultację do specjalisty. Spis treści: Przyczyny zaburzeń pamięci u młodych kobiet Nietypowe przyczyny zaburzeń pamięci w młodym wieku Objawy zaburzeń pamięci u młodych kobiet Badania zlecane przy zaburzeniach pamięci Leczenie zaburzeń pamięci u młodych kobiet Przyczyny zaburzeń pamięci u młodych kobiet Zaburzenia pamięci najczęstsze są u starszych osób, jednakże problem występować może u młodych, bo nawet 20-30-letnich kobiet. Trudności z zapamiętywaniem, np. zapominanie o niezbędnych produktach podczas zakupów czy o wykonaniu ważnego telefonu, szczególnie, gdy utrzymują się one przez dłuższy czas, budzą zwykle duże zaniepokojenie. Obawy są w pełni uzasadnione – przyczynami zaburzeń pamięci u młodych kobiet, zwłaszcza gdy rozwijają się one bardzo gwałtownie, mogą być bowiem bardzo poważne choroby. Wśród problemów, które mogą prowadzić do zaburzeń pamięci w młodym wieku, wymieniane są zaburzenia hormonalne (takie jak np. niedoczynność tarczycy czy zespół Cushinga), niedobory witamin (zwłaszcza witaminy B1 oraz B12), uzależnienia od substancji psychoaktywnych (zaburzenia pamięci mogą rozwijać się u osób uzależnionych czy to od alkoholu, czy od narkotyków), zakażenia ośrodkowego układu nerwowego, urazy (zwłaszcza głowy), wewnątrzczaszkowe procesy rozrostowe (zaburzenia pamięci mogą występować u osób, u których rozwinie się guz mózgu), choroby neurologiczne (takie jak np. stwardnienie rozsiane), silny stres, zaburzenia i choroby psychiczne (problemy z pamięcią występować mogą np. w przebiegu depresji czy schizofrenii). Czytaj: Psychoza: czym jest i czym się różni od depresji? Przyczyny i objawy psychozy DEPRESJA POPORODOWA: co to jest i jak pokonać depresję po porodzie ROZTARGNIENIE w ciąży: jak sobie z nim poradzić? Depresja w ciąży - czy można stosować leki antydepresyjne w ciąży? Nietypowe przyczyny zaburzeń pamięci w młodym wieku Do trudności z zapamiętywaniem może dochodzić też u osób, które zmagają się z zespołem obturacyjnego bezdechu sennego – jednym z głównych przejawów tego schorzenia jest chrapanie. Zasadniczo ciężko powiązać te objawy z problemami pamięciowymi, w praktyce jednak mogą się one pojawiać, gdyż z obturacyjnym bezdechem sennym związane są zaburzenia dostaw tlenu do struktur ośrodkowego układu nerwowego. Dochodzić przez nie może do tego, że pacjentka – nawet nieświadomie – w ciągu nocy wielokrotnie będzie wybudzała się ze snu. Ostatecznie może więc być zwyczajnie niewyspana, co prowadzić może właśnie do zaburzeń pamięci. Zaburzenia pamięci u młodych kobiet mogą być również efektem zażywania pewnych leków. Jako przykłady preparatów, gdzie wśród skutków ubocznych ich zażywania możliwe są właśnie trudności pamięciowe, podaje się środki przeciwdepresyjne, preparaty uspokajające (przede wszystkim benzodiazepiny) oraz leki nasenne. Nie tylko jednak preparaty psychotropowe mogą prowadzić do zaburzeń pamięci u młodych kobiet – zdarza się, że problemy te pojawiają się nawet w związku z przyjmowaniem doustnych leków przeciwcukrzycowych czy pewnych środków przeciwbólowych. Objawy zaburzeń pamięci u młodych kobiet Zaburzenia pamięci w młodym wieku przejawiać się mogą bardzo różnie. Możliwe są zarówno bardzo dyskretne i sporadyczne trudności z przypomnieniem sobie tego, co tak naprawdę miało trafić do sklepowego koszyka, jak i zdecydowanie wyraźniejsze nieprawidłowości. Wśród objawów zaburzeń pamięci u młodych kobiet, które z całą pewnością powinny wzbudzić niepokój, wymienić można ciągłe gubienie podstawowych przedmiotów codziennego użytku (takich jak np. klucze czy okulary), zapominanie imion bliskich osób (członków rodziny czy znajomych), trudności z używaniem trudniejszych wyrazów i budowaniem skomplikowanych zdań, w czasie rozmowy zapominanie o tym, czego ona dotyczyła, zapominanie dobrze znanych pacjentowi tras, takich jak np. droga z pracy do domu. Zdarza się tak, że sama pacjentka nie ma w ogóle świadomości istnienia swoich problemów, a jedynie otoczenie zwraca jej uwagę na to, że najprawdopodobniej coś złego dzieje się z jej pamięcią. Taka sytuacja prowadzi zwykle do wielu różnych trudności – pacjentka z zaburzeniami pamięci, z różnych powodów ( z powodu obaw przed tym, że cierpi na bardzo poważną chorobę) może negować sugestie bliskich, a nawet reagować na nie bardzo agresywnie. W takim przypadku konieczna jest przede wszystkim cierpliwość i liczne próby nakłonienia kobiety do odwiedzenia lekarza – zaburzenia pamięci u młodych kobiet można leczyć, zawsze należy najpierw znaleźć jednak ich przyczynę. Badania zlecane przy zaburzeniach pamięci Biorąc pod uwagę to, jak rozmaite mogą być przyczyny zaburzeń pamięci u młodych kobiet, różne badania mogą być zlecane przy ich wystąpieniu. Wybór badań uzależniony jest od tego, jakie jest podejrzewane podłoże problemu. Aby móc wysunąć takie podejrzenie, z pacjentką – a najczęściej również i z jej bliskimi – zbierany jest najpierw dokładny wywiad lekarski. Dzięki niemu można np. wysunąć podejrzenie, że zaburzenia pamięci mogą wynikać z niedoborów składników odżywczych (wtedy najistotniejsze w diagnostyce staje się przeprowadzenie badań laboratoryjnych) czy z jakichś schorzeń neurologicznych (w tym przypadku zlecane są zazwyczaj badania obrazowe głowy). Do kogo jednak pokierować się wtedy, gdy dojdzie do zaburzeń pamięci u młodej kobiety? Wstępnie można umówić się na wizytę do lekarza rodzinnego – już ten specjalista może zlecić wykonanie takich badań, które mogą pozwolić na stwierdzenie możliwych przyczyn zaburzeń pamięci. W razie potrzeby lekarz rodzinny może również skierować pacjentkę do neurologa. Leczenie zaburzeń pamięci u młodych kobiet Znalezienie przyczyny zaburzeń pamięci u młodych dorosłych jest kluczowe – leczenie, dzięki któremu będzie możliwe doprowadzenie do ustąpienia zaburzeń, ukierunkowane jest właśnie na ten problem, który do nich doprowadził. Przykładowo u pacjentek z niedoczynnością tarczycy problemy pamięciowe mogą ustępować po tym, kiedy dzięki farmakoterapii uzyskana zostanie u nich normalizacja poziomów hormonów tarczycy. U tych osób, u których wystąpił guz mózgu, zaburzenia pamięci mogą przemijać po przeprowadzeniu chirurgicznego usunięcia zmiany, z kolei wtedy, gdy trudności pamięciowe powiązane są z zaburzeniami psychicznymi, odpowiednie ich leczenie – bazujące na farmako- i psychoterapii – może skutkować ustąpieniem zaburzeń pamięci u młodych kobiet. Jak żeń-szeń wpływa na zdrowie? WIDEO
Warto zacząć dbać o znajomość zasad zdrowego trybu życia już w wieku dziecięcym, w szczególności teraz, kiedy pandemia jeszcze bardziej przyczyniła się do siedzącego trybu życia. Jeśli ktoś w młodym wieku się nie nauczy uprawiania aktywności fizycznej na co dzień, to potem przyniesie to fatalne skutki zdrowotne w jego
Ciąża bezobjawowa – czy to możliwe? Wiele kobiet, które podczas ciąży miały mdłości, zaparcia, zgagę i były bardzo senne czyta z niedowierzaniem newsy o kobietach, które o ciąży dowiadują się podczas porodu lub na chwilę przed nim. Czy faktycznie ciąża bezobjawowa jest możliwa? Czy możliwa jest ciąża bezobjawowa? Chyba tak, skoro co jakiś czas gazety i telewizja informują o kobiecie, która urodziła dziecko, ale która przez 9 miesięcy ciąży nie miała pojęcia, że nosi je pod swoim sercem. Jak to możliwe, że kobieta oczekuje dziecka, ale nie wie o tym? Przecież ciąża wiąże się z wieloma charakterystycznymi objawami - zanika miesiączka, rośnie brzuch, pojawiają się typowe dolegliwości ciążowe, jak mdłości czy zgaga. Kiedy możliwa jest ciąża bezobjawowa? Spis treściCzy ciąża może nie dawać objawów?Każda ciąża powinna być monitorowanaCzy brak objawów ciąży oznacza coś złego?Kiedy trudniej zauważyć ciążę?Ciąża wyparta lub nierozpoznana – na czym polega?Ciąża pozamaciczna – czy jest bezobjawowa? Czy ciąża może nie dawać objawów? Istnieje kilka przypadków, w których brak objawów może wynikać np. z kondycji fizycznej ciężarnej (np. jest ona otyła), chorób przewlekłych (np. PCOS - zespół policystycznych jajników), chorób psychicznych (np. schizofrenia) lub uzależnień. Czasami jednak kobiety nie mają objawów ciąży i wynika to z ich natury, a także nie wskazuje na zagrożenie życia lub zdrowia dziecka bądź mamy. Bez względu jednak na to, czy kobieta ma objawy ciąży, czy też nie, to jeśli podejrzewa ciążę, powinna udać się do lekarza ginekologa i to potwierdzić. Każda ciąża powinna być monitorowana Trzeba podkreślić, że specjalistyczna opieka w trakcie ciąży jest konieczna, by zmodyfikować zachowania behawioralne ciężarnej i mieć możliwość wcześniejszego reagowania na nieprawidłowości, choroby stany zagrażające życiu matki oraz dziecka. Jest to istotne, dlatego też każda kobieta w ciąży powinna udać się do lekarza ginekologa do 10. tygodnia ciąży, aby potwierdzić ten stan. Czytaj również: Czy w ciąży trzeba chodzić do lekarza? Jak rośnie brzuch w ciąży, czyli w którym miesiącu widać brzuch? Czy brak objawów ciąży oznacza coś złego? Wiele kobiet, u których test ciążowy wyszedł pozytywnie, doszukuje się pierwszych symptomów ciąży. Z reguły je znajdują, jednak nie zawsze występują one u wszystkich. Warto pamiętać, że objawy ciąży to sprawa indywidualna i każda kobieta ciężarna może odczuwać je w nieco inny sposób, a nawet symptomy mogą się różnić tylko u jednej kobiety, w porównaniu np. pierwszej ciąży z kolejnymi. Co warto podkreślić, to brak oczywistych objawów takich jak mdłości, bolące piersi, wymioty, brak miesiączki, zwiększony apetyt, zaparcia, częstomocz, senność itp. nie świadczy o tym, że z dzieckiem lub ciężarną dzieje się coś niedobrego. Nawet wtedy, gdy u ciężarnej nie ma standardowych objawów ciąży, to płód może rozwijać się prawidłowo, a zdrowiu mamy nic nie zagraża. Nie ma dowodów, które wskazywałyby na to, że brak symptomów związany jest ze zwiększonym ryzykiem poronienia, przedwczesnego porodu lub niską masą urodzeniową. Aby upewnić się, czy wszystko jest tak, jak być powinno, lekarz wykonuje badanie ultrasonograficzne (USG). Istotną kwestią jest także przybieranie na wadze oraz wielkość brzucha kobiety w ciąży. Warto wiedzieć, że w pierwszym trymestrze większość mam tyje zaledwie 1-2 kg, ale niektórym zdarza się także je tracić, co najczęściej związane jest z nudnościami i wymiotami. Do końca ciąży kobiety tyją zwykle jeszcze około 10 kg, jednak tutaj także jest to kwestia indywidualna. WAŻNE! Jedyną sytuacją, która powinna zaniepokoić i wymaga konsultacji specjalistycznej jest nagłe zaniknięcie objawów ciąży. Ma to miejsce u kobiet, które miały te objawy i nagle przestały je mieć, a nie u tych, które nie miały ich w ogóle. W takiej sytuacji, szczególnie w pierwszym trymestrze ciąży, konieczne jest sprawdzenie tej sytuacji, gdyż mogło nastąpić np. poronienie. Czytaj również: Waga w ciąży: ile można przytyć w ciąży? Nietypowe wczesne objawy ciąży: zobacz, co może cię zaskoczyć! Brak miesiączki i objawów ciąży – czy to ciąża? U wielu kobiet pierwszym objawem ciąży jest brak miesiączki. Należy zdawać sobie sprawę, że u niektórych kobiet w ciąży występuje miesiączka. Z reguły krwawienie kończy się w pierwszym trymestrze, jednak czasami może utrzymywać się dłużej. Dlatego też, nawet jeśli kobieta nie ma standardowych objawów, a podejrzewa, że mogło dojść do zapłodnienia, zaleca się wykonanie testu ciążowego oraz wizytę u specjalisty, który zleci badanie krwi oraz wykona USG, potwierdzające lub wykluczające ciążę. Kiedy trudniej zauważyć ciążę? Trudności w zauważeniu ciąży mogą mieć także kobiety, u których miesiączki są nieregularne, co zdarza się np. u chorujących na PCOS, czyli zespół policystycznych jajników. W takich sytuacjach może być tak, że kobieta nie zauważy pierwszych objawów i o ciąży może dowiedzieć się w 2-3 miesiącu ciąży lub nawet później, gdy brzuch ulegnie znacznemu powiększeniu i pojawią się ruchy dziecka. Ciężarne kobiety z PCOS najczęściej odczuwają jedynie łagodne bóle, a według specjalistów, PCOS to najczęstsza przyczyna ciąży bezobjawowej. Nieregularne cykle mają często także kobiety cierpiące na otyłość, u których pierwsze objawy ciąży mogą także być niezauważone, a ciąża wykryta dopiero, gdy kobieta poczuje ruchy dziecka. Ciąża wyparta lub nierozpoznana – na czym polega? Warto podkreślić, że zdarzają się także sytuacje, w których ciężarne usilnie wypierają to, że są w ciąży. Jak podali naukowcy z Journal of Royal Society od Medicine, jest to bardziej powszechne niż się spodziewano, gdyż według nich nawet 1 na 475 kobiet może nie zdawać sobie sprawy, że jest w ciąży do 20 tygodnia ciąży, a nawet 1 na 2500 do czasu porodu. Według specjalistów ciąża wyparta dotyczy konkretnych grup kobiet i wśród nich znajdują się: nastolatki – co wynika z nieznajomości własnego ciała, nieregularnych miesiączek, a także strachu przed ciążą w młodym wieku, kobiety zabiegane – wypieranie lub niezauważenie objawów często dotyczy kobiet zapracowanych, które godzą wiele obowiązków, w tym zawodowe z domowymi i np. opiekę nad wcześniejszymi dziećmi, co wpływa niekorzystnie na rozpoznanie ciąży, kobiety uzależnione – zaburzenia świadomości wynikające z nadużywania alkoholu bądź innych substancji psychoaktywnych sprawia, że u niektórych kobiet ciąża rozpoznawana jest na bardzo późnym etapie, kobiety chore – najczęściej dotyczy to chorób psychicznych np. choroby afektywnej dwubiegunowej lub schizofrenii, podczas których kobieta może wypierać fakt istnienia ciąży. Na to, że ciąża jest wypierana i tym samym jej objawy nie są dostrzegane wpływa przede wszystkim to, że często jest ona niechciana lub nieplanowana. Z raportu „Zachowania zdrowotne kobiet w ciąży” przeprowadzonego w 2017 roku wynika, że w Polsce około 20 procent ciąż jest nieplanowanych. Ciąża pozamaciczna – czy jest bezobjawowa? Jeśli u kobiety ma miejsce ciąża pozamaciczna, czyli zlokalizowana poza jamą macicy, to początkowo objawy ciąży nie będą występowały. W późniejszym okresie mogą pojawić się bóle brzucha, najczęściej jednostronne, krwawienie, ból górnej części ramienia, a także objawy takie jak ogólne złe samopoczucie, potliwość, bladość skóry i szybsza akcja serca. W takich przypadkach, gdy w badaniu USG nie ma widocznej ciąży, test ciążowy ją wykazał i miesiączka nie występuje, słusznym podejrzeniem jest ciąża pozamaciczna, którą należy potwierdzić u specjalisty. Czytaj rówineż: Beta hCG w ciąży. Co oznacza poziom hCG i jakie są normy hCG? Potwierdzenie ciąży: kiedy lekarz może stwierdzić ciążę? Dziennikarka, redaktorka, copywriter. Publikuje w czasopismach i na portalach o tematyce zdrowotnej i parentingowej. Należy do Stowarzyszenia Dziennikarze dla Zdrowia.
W takich przypadkach najczęściej choruje już ktoś z rodziny lub występowały tak zwane zgony sercowe w młodym wieku wśród krewnych. Powiększenie lewej komory serca - przyczyny Z punktu widzenia biofizycznego wszystkie przyczyny powodujące powiększenie lewej komory sprowadzają się do dwóch mechanizmów, jednak chorób mogących
Niełatwo rozpoznać pierwsze objawy menopauzy. Są na tyle niecharakterystyczne, że można je pomylić ze zwykłym przepracowaniem czy początkowymi objawami ciąży. Pewność czy rozpoczął się już okres przekwitania dają natomiast badania poziomu hormonów płciowych. Można je zrobić w laboratorium lub samodzielnie w domowych warunkach. Aktywne zawodowo kobiety, które prowadzą regularne życie erotyczne, mogą mieć problem z zauważeniem pierwszych objawów wchodzenia w okres przekwitania. Wiele symptomów zmian hormonalnych, jakie wraz z wiekiem zachodzą w organizmie kobiety, można pomylić ze zwykłym zmęczeniem, przepracowaniem, wypaleniem zawodowym, a czasem z pierwszymi objawami nieplanowanej ciąży. Pierwsze objawy menopauzy mogą pojawić się na 7-8 a nawet 10 lat przed wystąpieniem ostatniej miesiączki i nie są one takie same u każdej kobiety. U jednej burza hormonalna wywoła gwałtowne reakcje, u innych będzie prawie niezauważalna. A więc jak rozpoznać menopauzę? Przede wszystkim warto wiedzieć, czego można się spodziewać w tym okresie i jakie mogą być pierwsze objawy klimakterium. Sprawdź ofertę: Leki na menopauzę dostępne online Menopauza - pierwsze objawy Pierwszym sygnałem, że organizm przygotowuje się do menopauzy jest skracanie się cyklu miesiączkowego. Wahania hormonalne sprawiają, że między miesiączkami mogą pojawić się plamienia, kobiety częściej odczuwają napięcie miesiączkowe, cykle bywają bezowulacyjne. Miesiączka może pojawiać się co kilka miesięcy albo co 2 tygodnie. Czasem zatrzymanie miesiączki trwa 60 lub więcej dni. Szacuje się, że jedynie 10 procent kobiet wchodzi w okres menopauzy bez wcześniejszego wydłużania się cykli. Często krwawienia są albo długie i skąpe, albo bardzo krótkie i wyjątkowo obfite. Wczesne objawy menopauzy wynikają z tego, że organizmowi zaczyna brakować progesteronu (przy równoczesnym prawidłowym wydzielaniu estrogenów). Przejawem tego są: obrzęki i silne bóle piersi, bóle w podbrzuszu i bóle pleców, obrzęki i bóle kończyn dolnych, zwiększone ciśnienie krwi, kołatanie serca, zaburzenia snu, bóle głowy i zawroty głowy. Choć w trakcie całej menopauzy aż 85 procent kobiet odczuwa uderzenia gorąca, czyli tzw. wary i nocne zlewne poty, to na bardzo wstępnym etapie okresu przekwitania nie są one tak powszechne i uciążliwe. Dopiero z czasem dochodzi do silniejszego rozregulowania układu sterującego temperaturą ciała. Wczesne objawy menopauzy bardzo często mają charakter psychiczno-emocjonalny, stąd czasami symptomy te są mylone z wypaleniem zawodowym, kłopotami rodzinnymi, reakcją na stres. Tymczasem za złe samopoczucie odpowiadają zmiany hormonalne. W ich wyniku kobieta może cierpieć na bezsenność, mieć zaburzenia koncentracji, zmienne nastroje, trudności w podejmowaniu decyzji. Kobiety w tym czasie częściej się irytują, są bardziej płaczliwe i drażliwe. Czasami pierwsze objawy menopauzy są bardzo nietypowe i mylone z napadami nerwicy. Początek klimakterium może objawiać się u niektórych kobiet szumami w uszach i zawrotami w głowie. Nietypowymi objawami na tym etapie mogą być również ataki duszności u osób, które nie chorują na astmę, alergię czy zaburzenia pracy tarczycy. Zobacz też: Dieta w menopauzie. Co jeść w okresie klimakterium? Pierwsze objawy menopauzy - w jakim wieku? Trudność w prawidłowym odczytaniu wczesnych objawów menopauzy polega na tym, że do końca nie wiadomo, kiedy się one pojawią. Przyjmuje się, iż Polki mają menopauzę między 48. a 52. rokiem życia, choć badania wykonane na populacji mieszkanek Wielkopolski określiły ten wiek na ok. 49 lat. Pierwsze symptomy przekwitania mogą wystąpić wiele lat wcześniej. Wpływ na wcześniejsze wejście w okres menopauzy mają czynniki socjoekonomiczne, genetyczne (im wcześniej przekwitanie wystąpiło u matki, tym mniejsza jest rezerwa jajnikowa u jej córki w wieku 35-49 lat.), zdrowotne (np. utrata jajnika w młodym wieku, operacje ginekologiczne, leczenie radioaktywne czy chemioterapia). Wcześniejsze objawy menopauzy będą też miały kobiety palące papierosy, nadużywające alkoholu i narkotyków. Jak rozpoznać menopauzę - test Najdokładniejszym sposobem na wykrycie menopauzy są badania z krwi i moczu. W tym czasie w organizmie kobiety zwiększa się wydzielanie hormonów, które mają za zadanie stymulować spowolnione jajniki do produkowania większej ilości hormonów płciowych. Dwa ważne hormony to hormon folikulotropowy (FSH) i hormon luteinizujący (LH). Badanie tych hormonów wykonuje się pobierając krew, jeżeli kobieta jeszcze miesiączkuje między 1 a 5 dniem cyklu. W przypadku nieregularnych krwawień test ten musi być powtórzony w odstępie najlepiej 3 tygodni, aby zwiększyć prawdopodobieństwo pobrania krwi na FSH w różnych fazach cyklu. Jeśli wynik pokazuje niski poziom progesteronu i estradiolu, a jednocześnie podwyższonym FSH, to sygnał, że spowolnieniu uległa praca jajników produkujących hormony płciowe (nie dochodzi do regularnych owulacji) i kobieta wchodzi w okres menopauzalny. W aptekach dostępny jest już także domowy test, który sprawdza poziom hormonu folikulotropowego w moczu. Test wykazuje dość dużą skuteczność, trzeba jednak pamiętać, że wynik może być niewiarygodny, jeśli kobieta przyjmuje hormonalne środki antykoncepcyjne lub jest poddawana innej hormonalnej terapii. Uzyskanie pozytywnego wyniku (dwie kreski) jest sygnałem, że kobieta weszła w okres klimakterium. Pierwsze objawy wczesnej menopauzy Testy diagnozujące menopauzę zazwyczaj wykonują kobiety po 40. roku życia. Czasami zdarza się, że przekwitanie przychodzi zbyt wcześnie, w czasie, kiedy kobieta powinna być u szczytu płodności, np. przed 30. rokiem życia. To tzw. zespół przedwczesnego wygasania jajników, którego przyczyn nie udało się do tej pory ustalić. Wiadomo jednak, że ryzyko wzrasta u kobiet, które miały takie przypadki w bliskiej rodzinie, gdy kobieta jest narażona na silny i długotrwały stres, pali papierosy i niezdrowo się odżywia. Menopauza przed 40. rokiem życia może się pojawić, gdy kobieta choruje na: chorobę Hashimoto, chorobę Addisona, cukrzycę, celiakię, bielactwo, niedokrwistość złośliwą, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń, rumieniowaty układowy, miastenię. Pierwsze objawy przedwczesnej menopauzy są bardzo podobne do zwykłej menopauzy, kobieta obserwuje zanik miesiączki, wahania nastrojów, zmęczenie, spadek odporności, itd. Czytaj również: Witaminy i minerały dla kobiet w okresie menopauzy Menopauza pierwsze objawy a ciąża Niektóre objawy towarzyszące kobiecie w okresie wchodzenia w czas menopauzy mogą być mylone z symptomami ciąży. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że na początku okresu przekwitania, mimo nieregularności krwawienia, jeszcze połowa cyklu jest owulacyjna. Dlatego, jeśli ciąża w okresie menopauzy nie jest świadomym wyborem, warto zasięgnąć opinii lekarza na temat antykoncepcji. Wiele jest metod zapobiegania ciąży u dojrzałych kobiet. Najczęstszą i popularną metodą antykoncepcji oprócz prezerwatywy jest tabletka hormonalna jednoskładnikowa lub dwuskładnikowa (ta może być stosowana do 50. roku życia u kobiet, u których nie ma przeciwwskazań medycznych do stosowania estrogenów). Najskuteczniejsze są jednak metody długoterminowe tzw. LARC i również bardzo wygodne, bo oprócz skutecznej odwracalnej antykoncepcji mogą one pomóc w regulacji cykli, zmniejszyć uciążliwe, obfite i często występujące w okresie perimenopauzalnym nieregularne krwawienia miesięczne. Przykładem jest tu hormonalna wkładka wewnątrzmaciczna Mirena, która może być stosowana do 55 roku życia. Czasami kobiety wybierają Mirenę również w pierwszym okresie po menopauzie, bo może ona stanowić zabezpieczenie hormonalne błony śluzowej macicy w przypadku stosowania estrogenowej terapii hormonalnej. Sprawdź: Przedwczesna menopauza - objawy, przyczyny, leczenie Treści z działu "Wiedza o zdrowiu" z serwisu mają charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny i nie mogą zastąpić kontaktu z lekarzem lub innym specjalistą. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie porad i informacji zawartych w serwisie bez konsultacji ze specjalistą.
Ciąża u kobiet po 45. roku życia należy do rzadkości. Prawdopodobieństwo zajścia w ciąże u kobiety w wieku 47 lat wynosi 1:10 000 cykli (według badań Rötzera). W związku z tym w okresie premenopauzy kobiety są w większości bezpłodne, nawet jeżeli regularnie miesiączkują.
Zespół Aspergera jest zaburzeniem rozwojowym. Młodzi ludzie z zespołem Aspergera mają trudności z nawiązywaniem relacji społecznych z innymi, a ich zachowania i wzorce myślenia mogą być sztywne i powtarzalne. Ogólnie rzecz biorąc, dzieci i nastolatki z zespołem Aspergera mogą rozmawiać z innymi i mogą dość dobrze radzić sobie w pracy szkolnej. Mają jednak problemy ze zrozumieniem sytuacji społecznych i subtelnych form komunikacji, takich jak język ciała, humor i sarkazm. . Mogą również dużo myśleć i mówić o jednym temacie lub zainteresowaniach lub chcieć wykonywać tylko niewielki zakres działań. Zainteresowania te mogą stać się obsesyjne i zakłócać codzienne życie, zamiast dawać dziecku zdrowe społeczne lub rekreacyjne ujście. Chłopcy są trzy do czterech razy bardziej narażeni niż dziewczęta na zespół Aspergera. Większość przypadków diagnozuje się w wieku od pięciu do dziewięciu lat, a niektóre diagnozuje się już w wieku trzech lat. Objawy Zespołu Aspergera Do głównych objawów Zespołu Aspergera można zaliczyć takie kwestie jak: Niewłaściwe lub minimalne interakcje społeczne Rozmowy, które prawie zawsze obracają się wokół siebie lub określonego tematu, a nie innych Nie rozumienie emocji dobrze lub mniej wyrazu twarzy niż inni Mowa, która brzmi nietypowo, na przykład płaska, wysoka, cicha, głośna Nie używanie komunikacji niewerbalnej, takiej jak gesty, język ciała i wyraz twarzy Intensywna obsesja na punkcie jednego lub dwóch konkretnych, wąskich tematów Podczas gdy zespół Aspergera znajduje się w spektrum autyzmu, dzieci z tym zaburzeniem nie mają trudności poznawczych ani mowy. Zazwyczaj dzieci te zmagają się w sytuacjach społecznych, które wymagają interakcji z innymi. Mają również trudności z wyrażaniem emocji i czytaniem sygnałów społecznych. Jednak wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że większość dzieci z zespołem Aspergera wyrasta na wysoko funkcjonujących dorosłych, którzy prowadzą niezależne życie. Dzięki lepszemu zrozumieniu tego stanu więcej osób zrozumie, że zespół Aspergera jest wyjątkowym sposobem postrzegania świata, który ma swój własny zestaw mocnych stron. Aby zakwestionować sposób, w jaki ludzie postrzegają zespół Aspergera, zebraliśmy niektóre z najczęstszych mitów na temat tego zaburzenia. Nierzadko zdarza się, że ludzie odrzucają zachowanie dziecka z zespołem Aspergera jako nic więcej niż antyspołeczne tendencje, które zostaną wyrosłe. Podczas gdy dziecko może rozwijać umiejętności radzenia sobie, zespół Aspergera jest chorobą trwającą całe życie. Oczywiście przy odpowiednim wsparciu dzieci z tym schorzeniem mogą nauczyć się wykorzystywać swoje unikalne cechy do osiągania celów, które inni mieliby trudności z osiągnięciem. Wiele dzieci z zespołem Aspergera pozostaje niezdiagnozowanych głównie dlatego, że objawy są odrzucane jako problem behawioralny, który można przerosnąć. W rzeczywistości ostatnie badania sugerują, że aż 50% dzieci z tym zaburzeniem pozostaje niezdiagnozowanych. Nie traktując tego wystarczająco poważnie, uniemożliwiamy dzieciom, które potrzebują pomocy i wsparcia, prowadzenie satysfakcjonującego życia. Dzieci z zespołem Aspergera cierpią z powodu lęku społecznego i brakuje im umiejętności potrzebnych w interakcjach społecznych. Dla nich bycie antyspołecznym nie jest wyborem. Te dzieci rzadko wiedzą, co należy powiedzieć w interakcjach społecznych i mają trudności ze zrozumieniem języka ciała, mimiki twarzy i innych sygnałów społecznych. To sprawia, że każda interakcja jest stresująca i przytłaczająca. Dzieci z zespołem Aspergera po prostu nie są podłączone do bycia towarzyskimi. Dzieci z tym schorzeniem mogą nauczyć się zachowywać odpowiednio w sytuacjach społecznych i zaprzyjaźniać się z odpowiednią pomocą. Ale aby tak się stało, rodzice, nauczyciele i inne dzieci muszą spojrzeć poza stereotypy i zrozumieć wyjątkowe trudności społeczne dziecka. Większość badaczy odnosi się do dwóch różnych rodzajów empatii: empatii poznawczej i empatii emocjonalnej. Osoby z zespołem Aspergera mają tendencję do zmagania się z empatią poznawczą, ale są w porządku, jeśli chodzi o empatię emocjonalną. Oznacza to, że potrzeba czasu, aby zrozumieć emocjonalne znaczenie sytuacji. Dziecko z zespołem Aspergera raczej nie zareaguje natychmiast na złe wieści, ale gdy będzie miało czas na przetworzenie zdarzenia, zareaguje bardziej intensywnie niż inne dzieci. O tym warto pamiętać! Jeśli Zespół Aspergera zostanie zidentyfikowany i odkryty w młodym wieku, może być zauważalne, że dziecko może mieć trudności z interakcją z innymi ludźmi. Osoby cierpiące na zespół Aspergera mają również trudności z komunikacją niewerbalną. Jeśli ktoś cierpi na zespół Aspergera, będzie wykazywał powtarzające się zachowania i działania, ponieważ jest to zaburzenie neurorozwojowe. Ludzie cierpiący na zespół Aspergera wykazują zainteresowanie artystyczne w danej dziedzinie lub talencie. Na przykład syndrom wojny w Zatoce Perskiej wykazuje zainteresowanie wczesnymi działaniami artystycznymi, takimi jak muzyka lub sztuka. Zaobserwowano, że osoby z zespołem Aspergera wykazują zainteresowanie również fotografią i projektowaniem. Ludzie z zespołem Aspergera są często postrzegani jako mający różnice w głośności i mowie w porównaniu z innymi ludźmi. Osoby z zespołem Aspergera nie mogą kontrolować strony swojego głosu w niektórych sytuacjach swojego życia, co może być bardzo niewygodne. Osoby cierpiące na zespół Aspergera nie mogą kontrolować i utrzymywać w granicach głośności głosu włożonego w otoczenie, takie jak biblioteka lub miejsce kultu. Zdolności motoryczne osób cierpiących na zespół Aspergera nie rozwijają się w porównaniu z normalnymi dziećmi w młodym wieku. Cierpią na opóźnione umiejętności motoryczne w swoim życiu, w wyniku czego nie mogą funkcjonować na placu zabaw jak normalne dzieci. Na przykład dzieci cierpiące na zespół Aspergera mogą mieć trudności z wspinaniem się po małpich barach i zabawą. Jednak nasilenie przypadków opóźnionego rozwoju motorycznego różni się u dzieci. Osoby cierpiące na zespół Aspergera mają słabe umiejętności społeczne, co może skutkować ich samooceną w dłuższej perspektywie. Mają problemy z nawiązywaniem kontaktów towarzyskich i nawiązywaniem nowych przyjaźni. Przeważnie są w ciągu dwóch godzin i nie komunikują się zbytnio z ludźmi w swoim otoczeniu i pozostają w swoich myślach i bańce. Najczęstszą cechą obserwowaną wśród osób z zespołem jest to, że cierpią na niebezpieczne problemy psychologiczne na dłuższą metę swojego życia. Obejmuje problemy psychologiczne, takie jak depresja i lęk, prowadzące do samobójstwa, jeśli nie są odpowiednio leczone. Ludzie z zespołem Aspergera nie są społecznie napędzani, co może w dużym stopniu wpływać na ich zdrowie psychiczne. Jeśli nie zostanie zdiagnozowany we właściwym czasie, może prowadzić do dalszych istotnych problemów w późniejszym życiu. Osoby z zespołem Aspergera mogą być wiarygodnymi partnerami biznesowymi w przyszłości, ponieważ są prostymi ludźmi, którzy nie lubią niepotrzebnego dramatu w życiu. Objawy Aspergera we wczesnym dzieciństwie i latach nastoletnich Większość objawów Aspergera utrzymuje się przez lata nastoletnie. Nastolatki z zespołem Aspergera będą w stanie nauczyć się umiejętności społecznych, których im brakuje, jednak komunikacja pozostanie trudna. Nadal mogą mieć trudności z “czytaniem” mowy ciała, humoru i sarkazmu innych i nadal traktują rzeczy bardzo dosłownie. Twój nastolatek z zespołem Aspergera może chcieć zaprzyjaźnić się z rówieśnikami, ale jednocześnie może czuć się tym zawstydzony. To zależy od dziecka i nasilenia objawów Aspergera; jednak niektórzy nastolatkowie są w stanie utrzymać przyjaźnie przez swoje nastoletnie lata. Leczenie zespołu Aspergera rozpoczyna się od dążenia do poprawy umiejętności społecznych dziecka. Ponieważ każda osoba ma inne objawy Aspergera, leczenie powinno być dostosowane do konkretnych potrzeb danej osoby. Pediatrzy mogą pomóc w stworzeniu konkretnego leczenia w oparciu o objawy Twojego dziecka. Wspieranie dziecka Wspieranie dziecka w tej chorobie może mieć różne formy. Można do nich zaliczyć w szczególności takie kwestie ja: Utrzymuj pewne codzienne rutyny, robiąc te same kilka rzeczy, w ten sam sposób, każdego dnia Zapewnij zaawansowane ostrzeganie o zmianach w rutynie lub planach i niespodziankach; daj dziecku głos, jeśli to możliwe Zadbaj o bezpieczeństwo i porządek ulubionych przedmiotów Zapewnij wiele możliwości interakcji z rówieśnikami przy wsparciu zaufanej osoby dorosłej w pobliżu Pomóż im zrozumieć, w jaki sposób ich działania wpływają na innych, otwarcie dzieląc się z nimi własnymi emocjami Podsumowanie Jeśli rodzic jest zaniepokojony rozwojem społecznym dziecka, nietypowymi wzorcami językowymi i dziwnymi zachowaniami, należy skonsultować się z pediatrą. Pediatra może określić, czy dziecko powinno być widziane przez specjalistę, takiego jak pediatra rozwojowy, psycholog lub inny klinicysta, który jest zaznajomiony z ASD. Specjaliści będą również wchodzić w interakcje z dzieckiem i przeprowadzać oceny, aby ocenić, jakie objawy dziecko wykazuje podczas interakcji z innymi. Mogą również oceniać zdolności językowe i intelektualne dziecka. Lekarz może zadawać pytania lub zlecać testy, aby upewnić się, że nie ma innych problemów medycznych dla dziecka. Ważne jest, aby odróżnić przemoc od agresji. Dzieci z Zespołem Aspergera wykazują bardziej agresywne zachowanie, w tym popychanie, popychanie i wybuchy złości. Ale to zachowanie jest prawie zawsze reaktywne, a nie celowo agresywne, mające na celu wyrządzenie szkody. Twierdzenie, że dzieci z zespołem Aspergera nie są normalne, jest bardzo szkodliwy. To prawdopodobnie jedno z największych nieporozumień na temat tego zaburzenia. Może to spowodować, że te szczególne dzieci zostaną wykluczone i potraktowane inaczej, podczas gdy wszystko, czego potrzebują, to okazać im miłość. Opóźnienia rozwojowe mogą być bardzo różne u ludzi. Niektóre osoby mogą mieć opóźnienia w nauce, podczas gdy inne mogą mieć opóźnienia w mówieniu (trudności w mówieniu lub rozumieniu języka), opóźnienia motoryczne (trudności w chwytaniu przedmiotów lub zapinaniu odzieży lub trudności w pisaniu) lub poważne opóźnienia motoryczne (problemy z równowagą, niezdarność lub opóźnienia w chodzeniu). Mowa, terapia zajęciowa i fizykoterapia, odpowiednio, mogą pomóc w rozwijaniu tych umiejętności. Niektóre osoby z autyzmem mogą unikać pewnych rodzajów żywności ze względu na wrażliwość sensoryczną. Inni mogą jeść rzeczy, które w rzeczywistości nie są jedzeniem (znane jako pica). Niektórzy mogą być po prostu wybrednymi zjadaczami. Opcje leczenia będą się różnić. Niektóre typowe objawy żołądkowe obejmują przewlekłe zaparcia, biegunkę, wzdęcia żołądka lub ból brzucha. Porozmawiaj z pediatrą swojego dziecka, jeśli masz obawy. Warto również dodać, że wiele dzieci z ASD zaczyna mieć problemy ze snem w młodym wieku, takie jak trudności z zasypianiem, utrzymaniem snu i zmniejszoną potrzebą snu. Porozmawiaj z pediatrą swojego dziecka, jeśli masz obawy. Zespół Aspergera jest wszechobecnym zaburzeniem rozwojowym charakteryzującym się deficytami w komunikacji społecznej i powtarzającymi się wzorcami zachowań lub zainteresowań. Obserwuje się to u niektórych uzdolnionych dzieci. Autor sugeruje, że uzdolnione dzieci z zespołem Aspergera mogą nie zostać zidentyfikowane, ponieważ ich nietypowe zachowania mogą być błędnie przypisywane ich uzdolnieniom lub trudnościom w uczeniu się. Chociaż nie przeprowadzono kontrolowanych badań w celu empirycznego określenia zachowań, które odróżniają uzdolnione dzieci z tym schorzeniem od innych rodzajów uzdolnionych dzieci, obserwacje kliniczne i badania uzdolnionych dzieci i dzieci z zespołem Aspergera sugerują, że można dokonać rozróżnienia, badając ich pragmatyczne użycie języka, ich wnikliwość i zdolność do przyjmowania perspektyw innych, jakość ich humoru, ich ekspresja afektywna i ich reakcja na zakłócenia rutyny. Skuteczni nauczyciele uzdolnionych dzieci z Zespołem Aspergera rozumieją, że ci uczniowie myślą zupełnie inaczej niż inne uzdolnione dzieci. Aby odnieść sukces w szkole, uczniowie z tym schorzeniem często korzystają ze wsparcia wizualnego w celu zarządzania codziennymi rutynami i wymaganiami społecznymi w klasie. Terapia integracji sensorycznej może być korzystna dla uzdolnionych dzieci z Zespołem Aspergera, których nadwrażliwość zakłóca ich naukę lub dostosowanie społeczne. Najważniejsze kwestie odnoszące się do powyższego artykułu: Zespół Aspergera jest zaburzeniem rozwojowym. Młodzi ludzie z zespołem Aspergera mają trudności z nawiązywaniem relacji społecznych z innymi, a ich zachowania i wzorce myślenia mogą być sztywne i powtarzalne. Ogólnie rzecz biorąc, dzieci i nastolatki z zespołem Aspergera mogą rozmawiać z innymi i mogą dość dobrze radzić sobie w pracy szkolnej. Większość objawów Aspergera utrzymuje się przez lata nastoletnie. Nastolatki z zespołem Aspergera będą w stanie nauczyć się umiejętności społecznych, których im brakuje, jednak komunikacja pozostanie trudna. Nadal mogą mieć trudności z “czytaniem” mowy ciała, humoru i sarkazmu innych i nadal traktują rzeczy bardzo dosłownie. Opóźnienia rozwojowe mogą być bardzo różne u ludzi. Niektóre osoby mogą mieć opóźnienia w nauce, podczas gdy inne mogą mieć opóźnienia w mówieniu (trudności w mówieniu lub rozumieniu języka), opóźnienia motoryczne (trudności w chwytaniu przedmiotów lub zapinaniu odzieży lub trudności w pisaniu) lub poważne opóźnienia motoryczne (problemy z równowagą, niezdarność lub opóźnienia w chodzeniu). Leczenie zespołu Aspergera rozpoczyna się od dążenia do poprawy umiejętności społecznych dziecka. Ponieważ każda osoba ma inne objawy Aspergera, leczenie powinno być dostosowane do konkretnych potrzeb danej osoby. Pediatrzy mogą pomóc w stworzeniu konkretnego leczenia w oparciu o objawy Twojego dziecka. Ludzie cierpiący na zespół Aspergera wykazują zainteresowanie artystyczne w danej dziedzinie lub talencie. Na przykład syndrom wojny w Zatoce Perskiej wykazuje zainteresowanie wczesnymi działaniami artystycznymi, takimi jak muzyka lub sztuka. Niektóre osoby z autyzmem mogą unikać pewnych rodzajów żywności ze względu na wrażliwość sensoryczną. Inni mogą jeść rzeczy, które w rzeczywistości nie są jedzeniem (znane jako pica). Niektórzy mogą być po prostu wybrednymi zjadaczami. Opcje leczenia będą się różnić. Niektóre typowe objawy żołądkowe obejmują przewlekłe zaparcia, biegunkę, wzdęcia żołądka lub ból brzucha. Porozmawiaj z pediatrą swojego dziecka, jeśli masz obawy. Warto również dodać, że wiele dzieci z ASD zaczyna mieć problemy ze snem w młodym wieku, takie jak trudności z zasypianiem, utrzymaniem snu i zmniejszoną potrzebą snu. Ważne jest, aby odróżnić przemoc od agresji. Dzieci z Zespołem Aspergera wykazują bardziej agresywne zachowanie, w tym popychanie, popychanie i wybuchy złości. Ale to zachowanie jest prawie zawsze reaktywne, a nie celowo agresywne, mające na celu wyrządzenie szkody. Twierdzenie, że dzieci z zespołem Aspergera nie są normalne, jest bardzo szkodliwy. To prawdopodobnie jedno z największych nieporozumień na temat tego zaburzenia. Może to spowodować, że te szczególne dzieci zostaną wykluczone i potraktowane inaczej, podczas gdy wszystko, czego potrzebują, to okazać im miłość.
Zakrzepica zatok żylnych mózgu: objawy. Najczęstszym (występującym u nawet 90 procent pacjentów) objawem zakrzepicy zatok żylnych mózgu jest ból głowy.Miewa on rozmaity charakter: u jednych chorych przybiera wyjątkowo duże nasilenie (przez co może sugerować wystąpienie krwawienia podpajęczynówkowego), u innych pacjentów dolegliwości początkowo są nieznaczne i stopniowo
Ciąża po aborcji jest możliwa? Na to pytanie próbują sobie odpowiedzieć kobiety, które przerwały ciążę, a w niedługim czasie po zabiegu aborcyjnym pragną mieć dziecko i założyć rodzinę. Decyzja o urodzeniu maluszka po usunięciu ciąży wymaga zastanowienia. Dla wielu kobiet jest przeżyciem wymagającym psychicznego przełamania swoich obaw i negatywnych myśli. Aborcja w Polsce jest legalna jedynie w trzech przypadkach. Nie może być traktowana jako forma antykoncepcji. spis treści 1. Czy ciąża po aborcji jest możliwa? 2. Konsekwencje aborcji 3. Symptomy ciąży po dokonaniu aborcji 1. Czy ciąża po aborcji jest możliwa? Kiedy dziewczęta stają się kobietami, podaje się im do wiadomości wiele mądrości życiowych i złotych myśli na temat tego, co powinny, a czego nie, dla zachowania zdrowia. Jednak to, co zrobią w przyszłości i z jakimi kobiecymi problemami będą się borykać, jest nie do przewidzenia w wieku nastu lat. Jednym z trudnych tematów jest usunięcie ciąży oraz możliwość zajścia w ciążę po aborcji. Zobacz film: "Jakie badania należy wykonać w ciąży?" Komentarze dotyczące ciąży po aborcji są dość kontrowersyjne, tak jak sam temat. Często spotykane jest stwierdzenie, że usuwanie ciąży w młodym wieku lub w czasie pierwszego poczęcia dziecka może skutkować niemożnością zajścia w ciążę w późniejszym czasie. Czy to prawda? Po aborcji płodność wraca od razu. Odradza się jednak podejmowanie współżycia bez zabezpieczenia przed wystąpieniem pierwszej miesiączki. Trudno określić, kiedy ona wystąpi. Zależy to od tego, jak zaawansowana była ciąża i od czynników indywidualnych. Zazwyczaj wskazane jest odczekać 2-3 cykle przed podjęciem starań o kolejną ciążę. 2. Konsekwencje aborcji Kobiety, które miały wykonany zabieg aborcyjny, zachodziły później w ciążę i rodziły zdrowe dzieci. Ciąża po aborcji jest możliwa, kiedy kobieta na nowo zacznie mieć cykle owulacyjne. Istnieją medycznie udowodnione przypadki zajścia w ciążę w niedługim czasie po zabiegu aborcyjnym, jeszcze zanim wystąpiła normalna miesiączka po aborcji. Kobieta może mieć bowiem płodny cykl owulacyjny i uwalniać komórkę jajową już w ciągu dwóch tygodni po zabiegu, ale menstruacja po aborcji pojawia się zwykle po czterech tygodniach, a czasami po sześciotygodniowym okresie od usunięcia ciąży. W związku z tym szanse na zajście w ciążę po aborcji są duże. 3. Symptomy ciąży po dokonaniu aborcji Udokumentowane są tylko nieliczne przypadki, kiedy po zabiegu aborcyjnym ciąża nie była z powodzeniem zakończona. Oznaki ciąży po aborcji mogą obejmować uczucie mdłości, bolesność piersi, zawroty głowy i inne typowe dolegliwości ciążowe. Jeśli usuwanie ciąży zostało przeprowadzone właściwie pod względem medycznym, a kobieta mimo to odczuwa niepokojące objawy, powinna wykonać w domu test ciążowy płytkowy i poczekać na wynik. Wynik testu ciążowego nie daje jednak stuprocentowej pewności, ponieważ zależy od tego, na jakim etapie zaawansowania ciąży została wykonana aborcja. Im późniejszy tydzień ciąży, w którym dokonano aborcji, tym więcej czasu potrzebuje organizm, zanim zacznie normalnie funkcjonować i pozbywać się hormonów ciążowych uwolnionych w ciele. To może skutkować pozytywnym wynikiem testu, nawet po przerwaniu ciąży. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy Artykuł zweryfikowany przez eksperta: Mgr Monika Łapczyńska Położna, fizjoterapeuta, instruktorka szkoły rodzenia, masażystka I stopnia, instruktor rekreacji ruchowej, absolwentka Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego.
. 132 479 401 353 443 448 127 482
ciąża w młodym wieku objawy
